Podzial kambrum

Gdy następuje podział komórki kambium, powstająca w kierunku do wnętrza łodygi komórka potomna sąsiadująca z ksylemem może rozwinąć się w komórkę ksylemu wtórnego, podczas gdy druga komórka potomna, położona na zewnątrz, pozostaje w stanie merystematycznym. Ta ostatnia dzieli się następnie, przy czym z dwu nowo powstałych komórek położona od zewnątrz może przekształcić się w komórkę floemu wtórnego, a od wewnątrz – pozostać w stanie merystematycznym. W ten sposób warstwa kambium wytwarza ksylem i floem wtórny; warstwa kambium utrzymuje się stale pomiędzy tymi dwoma typami tkanki przewodzącej. Na ogół w okresie wegetacji rośliny odkładają się większe ilości ksylemu wtórnego niż floemu, tak że ksylem stanowi przeważającą większość masy łodygi. Ogromną większość masy pnia starego drzewa, z wyjątkiem peryferycznych warstw graniczących z kambium wiązkowym, tworzy martwy ksylem. Większość jednoliściennych to rośliny zielne, nie mające kambium i nie wykazujące przyrostu wtórnego na grubość. Wszystkie tkanki tych roślin są tkankami pierwotnymi, powstałymi w wyniku działalności merystemów wierzchołkowych. Ksylem i floem w łodygach tych roślin występują w postaci odrębnych wiązek przewodzących rozproszonych na przekroju łodygi. Pierścienie przyrostów rocznych. Na wiosnę, kiedy jest dostateczna ilość wody i sprzyjająca temperatura, wzrost pędu jest najintensywniejszy. W tym czasie wytwarzane są także, zwłaszcza w ksylemie, największe komórki, wskutek czego powstaje drewno o stosunkowo dużych porach. W lecie, kiedy rośliny dysponują coraz mniejszą ilością wody, oraz jesienią wielkość komórek i szybkość podziałów zmniejszają się; podziały zostają całkowicie zahamowane z nadejściem zimy, a ulegają wznowieniu następnej wiosny. Na przekrojach poprzecznych łodygi występujące na przemian bardziej zwarte drewno letnie i wielkokomórkowe, porowate drewno wiosenne tworzą wyraźnie różniące się pierścienie, zwane pierścieniami przyrostów rocznych. Najmłodszy, ostatni pierścień roczny graniczy bezpośrednio z kambium.